Set the controls for the heart of the sun...

Πάει όνειρο ήταν και ξυπνήσαμε.

Το ξαναέγραψα και στην κολητή μου σήμερα, ότι αυτό το συναίσθημα,
το ότι κάτι το οποίο φαντάζεσαι εδώ και 18 σχεδόν χρόνια γίνεται
πραγματικότητα εντελώς ξαφνικά, είναι πραγματικά σπάνιο και στην
τελική εντελώς αναντικατάστατο.. bette tha se..
Όταν έβλεπα τον αδερφό μου να τραγουδάει το Saouthampton Dock ή
να χτυπιέται με το Another brick to the wall, ένιωσα μια τέτοια ψυχική
ικανοποίηση και χαρά που δεν μπορώ να την περιγράψω με λόγια.
Ήμουν γυμνάσιο και ήταν δημοτικό όταν αρχίσαμε να τα ακούμε.
Αυτά τα album και αυτή η συναυλία θα μας συνοδεύουν για όλη μας
την ζωή.

Πραγματικά πέρα από την ποιότητα της μουσικής και του πολύ
ισορροπημένου θεάματος που παρακολούθησα (μαζί με άλλους
30K όπως μαθαίνω) πρέπει να ομολογήσω ότι στα μάτια μου το
συγκεκριμένο συγκρότημα με τον Waters στην σύνθεση του,
αποτελεί μια ομάδα από πολεμιστές. Πραγματικά αξιοθάυμαστος
ο τρόπος με τον οποίο ο Waters χθες επέλεξε να επικρίνει τον
χριστιανοδυτικό τρόπο επιβολής. Πραγματικά όταν όλοι οι άλλοι
θα λέγανε ότι πιο δυνατό και εμπορικό αυτός τα έγραψε όλα στα
απαυτά του και είπε και κομμάτια που πολύς κόσμος εκεί απλα δεν
τα ήξερε... Χάρηκα που θυμήθηκε τον Syd, πραγματικα το Set the
controls... αποτέλεσε ιδανικό ξεκίνημα.

Πραγματικά ενθουσιάστηκα με τραγιούδια όπως το Fletcher Memorial
και το Saouthampton Dock. Εντυπωσιάστηκα από τις προβολές στα
solo τραγούδια του που ήταν πολύ πρωτότυπες και συγκινητικές.
Και όταν έφτασε η ώρα του Dark side, ήταν λες και βλέπαμε ένα
συγκρότημα να παίζει ακριβώς τα κομμάτια στο στούντιο και όχι live.
Η κιθάρα ειδικά του μαλλιά :-) ήταν απίστευτη και με πολύ μεταλ
χρώμα που δεν χάλαγε τα κομμάτια καθόλου. Ίσα ίσα τους έδινε
περισσότερο δυναμισμό.

Εντάξει, όταν ξαναβγήκαν στην σκηνή, πραγματικά δεν ξέραμε τι
θα ακούγαμε. Πραγματικά ηλίθια απορία και της στιγμής.. υπάρχει
περίπτωση να γίνει συναυλία Waters \ Pink Floyd και να μην
παίξει το πιο αναγνωρίσιμο ίσως κομμάτι στον κόσμο; Δύσκολο....
Τι να άλλο να πω, όσοι λείπατε (πιστέψτε με δεν είσαστε πολλοί)
απλά χάσατε.

Για τον ίδιο τον Waters: τρομερή φόρμα. Όχι διαολεμένη φόρμα
σαν μερικούς μερικούς που δεν ξέρουμε αν θα έρθουν κιόλας :-)
-- ο νοών νοείτω.
Μου έκανε επίσης τρομερή εντύπωση ότι όσα κομμάτια τα τραγούδαγε
ο Gilmοur στα album απλά τα είπανε άλλοι. Αυτός είπε μόνο τα δικά
του. Πραγματικά μιλάμε για πολύ περήφανο άτομο. Η φωνή του,
λες και δεν πέρασε μέρα, ήταν σαν να άκουγα τα δισκάκια.

Για το terra vibe δεν θα μιλήσω πολύ. Απλά είναι ένα πολύ όμορφο
μέρος στο οποίο πρέπει να γίνονται μικρότερες συναυλίες.



Λοιπόν αυτά...
είχα σκοπό να το κάνω πιο πολεμικό το post αλλά θα
αράξω για σήμερα.