Θεωρητική άδεια

Περίεργη μέρα σήμερα.

Θεωρητικά είναι η τελευταία μου μέρα στην δουλειά πριν την άδεια μου.
Θα λείψω δύο εβδομάδες, ελπίζω να μην τύχει κάτι που να απαιτεί την
άμεση μου επαναφορά στους χόρους εργασίας. Κάτι τέτοιο θα με ξενέρωνε
ΠΑΡΑ πολύ.

Κάτι τέτοιες σκέψεις είναι που με κάνουν να αισθάνομαι περίεργα. Γιατί αντί
να έχεις στο μυαλό σου την άδεια σου και τι θα κάνεις για να περάσεις όσο
γλινεται καλύτερα, κάθεσαι και σκέφτεσαι μήοως συμβεί κάτι και σου χαλάσει
τα σχέδια τελευταία στιγμή. Πολύ κακό αυτό και με προβληματίζει λίγο για
κάποια πράγματα. Άραγε, έτσι θα είμαι στην υπόλοιπη ζωή μου; Πάντα θα
φευγω αγχωμένος; Κάτι μέσα μου λέει ότι μάλλον έτσι θα έχουν τα πράγματα
από εδώ και στο εξής.

Την Τετάρτη είχα πάει για μπασκετάκι. Είδα τον αγώνα με την Γαλλία. Στο
πρώτο ημίχρονο είμσταν απαράδεκτοι, όπως και οι Γάλλοι. Στο δευτερο
στρώσαμε λίγο αλλά οι Γάλλοι παραμείνανε απαράδεκτοι. Κερδίσαμε τελικά
με καμιά 20αριά πόντους μια ομάδα με μερικούς πολύ καλούς παίκτες αλλά
και κάποιους άλλους πολύ κακούς (ειδικά στις θέσεις 4 με 5). Έχω και
φωτογραφίες αλλά ακόμα δεν τις έχω κατεβάσει από την ψησιακή. Έχω χάσει
το USB καλωδιάκι! Κρίμα γιατί οι cheerleaders λέγανε πολλά ;-)

ΥΓ. Τα αυτοκίνητα συνεχίζουνε να πηγαίνουν αργά και αριστερά.
Ένα καινούργιο που έχω ακούσει από δυο διαφορετικά άτομα είναι το εξής
κατα τα άλλα "γουστοζικο" σχόλιο: "Μα καλά, αφού το όριο είναι 60 πως
θέλεις να με προσπεράσεις; " Μου φαίνεται ότι στην Ελλάδα εκτός από
10.000.000 εν δυνάμει προέδρους έχουμε και 10.000.000 εν δυνάμει
τροχονόμους... Γι' αυτό, αντε πιάσε δεξιά σαν καλό παιζάκι και άσε με να
πάω
όσο γρήγορα θέλω.